Home sweet home ...

Door: Ingrid

18 November 2011 | Oeganda, Masaka

De laatste dagen gaan altijd sneller dan gedacht en opeens is het dan zo ver. Als ik na mijn laatste werkdag en na het afscheidsfeestje onder de sterren naar huis loop, wil ik even alleen zijn. Ik ga op mijn vertrouwde plekje zitten. In de stilte van de nacht overvalt me de magie van dit land. De zware geur en de klamme hitte die mij direct overdonderden. Het is een liefde die langzaam moest openbloeien, waarbij angst en behoefte aan controle moesten worden overwonnen. Maar na verloop van tijd is het onoverkomelijk, Oeganda dringt tot in al je poriën door.
Ik sta op en loop met vochtige ogen richting ons huisje. Bij binnenkomst wens ik iedereen welterusten en ga voor mijn laatste nacht in mijn kamertje slapen. Ik probeer mijn gevoelens een beetje op orde te krijgen. Het is van groot belang om jezelf open te stellen. Overgave is een belangrijke factor die wordt beloond. We zijn bang om ons zelf te verliezen, maar met te veel argwaan zal je Oeganda nooit voelen. Begrip en inzicht komen vaak met de tijd, maar dat hoeft niet, en daar moet je je niet door laten misleiden. Ik deed wat ik kon, hoe hopeloos de situatie soms ook was. Soms probeerde ik mezelf moed in te praten en te helpen waar het kon. Soms dacht ik dat dat ene kindje wel eens de nieuwe Nelson Mandela zou kunnen zijn … of de nieuwe Idi Amin …
Het belangrijkste is dat ik 3 maanden lang met plezier en voldoening heb gewerkt en geleefd.

Acht speeches waren er ingeroosterd op de fare well party. Allemaal even liefdevol en persoonlijk. Als negende speecher sta ik zelf in de arena. Na 3 maanden is er veel om over te spreken … maar aan de andere kant ook niet … Omdat we al deze dingen al met elkaar gedeeld en beleefd hebben. We zijn zo intens samen geweest. Wat is dan nog de waarde van al die woorden ?? Ik heb hen wel bedankt voor hun inzet, geduld, werk, optimisme, vriendschap en liefde. Het zijn één voor één zulk een sterke mensen. Ik heb veel van hen geleerd. Ik heb geleerd om te lachen, te spelen, te eten, te drinken, te slapen. Alsof het de laatste keer is …

Straks ben ik weer thuis en zal mijn Afrikaanse ervaring snel als een droom lijken. Een film uit een ander leven. De twee werelden staan zo ver van elkaar dat het haast niet voor te stellen is dat op dat moment in Zanzibar en Oeganda het leven voortkabbelt. Alsof er in je hoofd maar plek is voor één wereld, de wereld waar je in zit. Het zal natuurlijk wennen zijn als ik straks met stijve benen over het asfalt in Zaventem loop. Strakke witte lijnen, gestippeld of doorbroken, zullen weer opeens de regels voor mijn bewegingen zijn. Het zal onwennig aanvoelen om na al dat zand en die modderpaden weer vaste grond onder de voeten te hebben. Maar na een paar dagen zal dit nieuwe bestaan weer als normaal aanvoelen …

@ Telma & Werner : happy birthday !!
@ iedereen : CU soon !!

xx, ik

18 November 2011 - 11:08

Robert:

Hi Ingrid,
Ik heb telkens je verslagen met veel genoegen gelezen, maar er de laatste tijd er niet op geantwoord. Je hebt een enorme goede en emotionele schrijfstijl. Echt, je moet een boek schrijven. Je zal nooit je belevenissen vergeten, want zij veranderen je leven. Je weet ik heb mijn roots in Vietnam gevonden. Het is hier niet gemakkelijk, maar we blijven geloven in met wat wij bezig zijn. Wij zijn voornamelijk bezig met het opvangen en opvoeden van straatkinderen. We werken samen met internationale verenigingen en ons restaurant wordt gerund door opgeleide straatkinderen. Wij blijven wel toezicht houden. Ik kom op 09/12 terug naar ons landje maar ik vetrek terug, dan met mijn vrouw, op 16/12. Ik heb het laatste jaar 9 maanden in Vietnam doorgebracht, en geloof me, ik kan ook een boek schrijven, maar ik heb geen schrijfstijl. ik kan het beter uitleggen.
Vele groetjes en hopelijk ontmoeten we elkaar eens bij de een of andere gelegenheid. We kunnen die gelegenheid ook organiseren
Robert

18 November 2011 - 20:05

Viviane:

Een dik jaar geleden werd je lang gekoesterde droom steeds concreter en werd het voor velen, zeker ook voor mij, duidelijk: Ingrid zal ervoor gaan! En ik dacht: 6 maanden? Zooo lang! En als we erover spraken, was je altijd realistisch, zo ken ik je al bijna vanaf de eerste dag: nuchter, emotioneel op sommige momenten, maar vaak was ik een tikje jaloers op je altijd weer realistische kijk op zoveel dingen. 't Zal enorm moeilijk geweest zijn, het afscheid van je Oegandese vrienden, maar wat is afscheid nemen de dag van vandaag? Ik ben er zeker van dat dit afscheid geen afscheid nemen is van wat jij echt wil. Misschien ga ik in de toekomst nog reageren op weer andere reisverslagen, op nieuwe belevenissen, op weer een Ingrid die weet wat ze wil en ervoor gaat ....