De dolfijnen ...

De overgrote meerderheid van de dolfijnen leeft ver van mensen, schepen en kusten verwijderd. Daarom is het zo moeilijk om ze te bestuderen. Voor al het enthousiasme voor onderzoek wisten we slechts dat wat Aristoteles ons 2500 jaar geleden onthulde : dankzij hem scheen het vast te staan dat de dolfijnen een intelligentie bezitten die mogelijk gelijk is aan die van mensen en in ieder geval zo anders is, dat het onwaarschijnlijk lijkt die te begrijpen. Dit raadsel is ook nu nog onopgelost.

Bijna elke dag opnieuw. Tijdens onze survey. Daar zijn ze !! De dolfijnen. Ze zijn koninklijk. Ze maken indruk op mij. Ze zijn geweldig. De dolfijn is niet bepaald een soort huisdier. Ze verplaatsen zich onder water zonder zicht te bewegen. Ze glijden, door een voor ons onbekende, spirituele kracht door het water en gaat dan opeens, door een korte, bijna abrupte beweging over in de versnelling en verdwijnt onder de grote zee die heel zwart lijkt. Even later komen ze terug en blijven daar, een meter of drie, vier bij onze boot vandaan. Het lijkt net of ze ons peilen met hun inwendige radarapparaten. Ze gebruiken echolocatie, die hun in staat stellen voorwerpen of personen op te sporen en er, zonder die te zien, in hun hoofd een beeld van te vormen. Zij weten al beter dan wij waaruit we bestaan. Ze wachten om onze reactie. We blijven passief. We doen onze survey. Het kan niet elke dag ‘fun’ zijn.

Het partijtje dolfijnen lijkt op een lange stoet windhonden. Het vergt enorm veel organisatie om zoveel dieren binnen 100-den vierkante meter in toom te houden en het ballet is heel bijzonder om te zien. Ik vraag me af hoe ze zonder ergernis te tonen zo een invasie van boten, toeristen, lawaaierige motoren verdragen. In hun plaats zou ik in de tijd die het al die toeristen kost, om in het water te springen en wat te bedaren, het ruime sop kiezen.

Zwemmen met de dolfijnen :
De dolfijnen : ik zie ze nog niet maar ik hoor ze wel. Ze zwemmen ergens buiten mijn gezichtsveld rond. Ik hoor wel dat heel bijzondere geluid dat lijkt op het snerpende geluid van een decodeermachine. Een klein geluid dat zich meester maakt van heel de ruimte onder water rondom me. Ik vat het op als een teken van welkom. Ik zwem voorzichtig, langzaam, mijn handen gevouwen op mijn rug om mijn erkentelijkheid kenbaar te maken. Ik draai me om. Helaas blijven ze deze keer onzichtbaar. Hopelijk hebben we volgende keer meer geluk.

xx, ons