Jambiani ...
Door: Ingrid
24 Mei 2014 | Tanzania, Jambiani
We rijden langzaam over het grauwe, zandkleurige asfalt van een kronkelende weg die daar op goed geluk lijkt te zijn neergelegd. De stofwolk blijft in de achteruitkijkspiegel hangen. We rijden kilometer na kilometer en heb de indruk dat we niet vooruit komen. We komen een paar militaire posten tegen met ‘buitenaardse’ infanteristen met hun te grote helmen vol camouflage, met militaire marionetten en incomplete vergeelde uniformen. Met heel hun ouderwetse papierenwinkel waarvan iets van dreiging uit gaat. Persoonlijke vragen aan onze chauffeur en de gewichtige stemmen en de woorden zonder antwoord, de macht die het verroeste geweer zonder patronen uitoefent. We rijden verder en ik zink weg in herinneringen. Jambiani is een plaats dat bestaat uit afstand, licht en tijd. Als je, zoals bij een filmopname, één van die drie elementen vergeet, gebeurt er niets … Gaat dit aanvoelen als een soort thuiskomen, want ik heb hier tenslotte toch een heel tijdje verbleven ?
De mensen die ons herkenden waren enorm enthousiast ons weer te verwelkomen ! Het was een blij weerzien met Toni, Dulla, de koks, de huishoudster, …
Dulla zoals ik hem mij herinner : een stuurse blik, een diepe grom. En die kathedraal van een lijf. Ik stap op hem toe, bevreesd om wat er met mijn hand gaat gebeuren als ze in één van die twee forse kolenschoppen verdwijnt. In gedachten neem al ik afscheid van een vingerkootje of drie. Maar ik geraak niet gewond als ik Dulla de hand schud …
Ik word er nog steeds helemaal melig van, van de liedjes uit de jaren 80 die de wereld wilden verbeteren. ‘Save the World, make it a better place’ van Michael Jackson, ‘Put a little love in your heart’ van Annie Lennox, Band Aid’s Do they know it’s Christmas?’ … De muzikale groten der aarde die hun naam en faam inzetten voor het goede doel. Indrukwekkend. Massaal keken we naar MTV en massaal werden we ons bewust van de wereldproblemen. Het waren de beginjaren van de eighties en ik was een jonge bakvis. Uiteraard keek ik vooral naar de muziekclips om een glimp op te vangen van George Michael, op wie ik toen een crush had (hij was nog niet uit de kast gekomen). Deze problematiek is nog steeds actueel. Er zijn nog steeds te veel mensen die proberen te overleven. Ook hier in Jambiani. Maar deze keer gaan we jullie weinig vertellen over deze dinges. We gaan jullie vooral over het leven om en rond dolfijntjes en de koralen leren kennen.
xx, ons
De mensen die ons herkenden waren enorm enthousiast ons weer te verwelkomen ! Het was een blij weerzien met Toni, Dulla, de koks, de huishoudster, …
Dulla zoals ik hem mij herinner : een stuurse blik, een diepe grom. En die kathedraal van een lijf. Ik stap op hem toe, bevreesd om wat er met mijn hand gaat gebeuren als ze in één van die twee forse kolenschoppen verdwijnt. In gedachten neem al ik afscheid van een vingerkootje of drie. Maar ik geraak niet gewond als ik Dulla de hand schud …
Ik word er nog steeds helemaal melig van, van de liedjes uit de jaren 80 die de wereld wilden verbeteren. ‘Save the World, make it a better place’ van Michael Jackson, ‘Put a little love in your heart’ van Annie Lennox, Band Aid’s Do they know it’s Christmas?’ … De muzikale groten der aarde die hun naam en faam inzetten voor het goede doel. Indrukwekkend. Massaal keken we naar MTV en massaal werden we ons bewust van de wereldproblemen. Het waren de beginjaren van de eighties en ik was een jonge bakvis. Uiteraard keek ik vooral naar de muziekclips om een glimp op te vangen van George Michael, op wie ik toen een crush had (hij was nog niet uit de kast gekomen). Deze problematiek is nog steeds actueel. Er zijn nog steeds te veel mensen die proberen te overleven. Ook hier in Jambiani. Maar deze keer gaan we jullie weinig vertellen over deze dinges. We gaan jullie vooral over het leven om en rond dolfijntjes en de koralen leren kennen.
xx, ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley