Een beetje mijmeren ...

Op momenten van lichte frustratie en ongenoegen omdat het niet loopt zoals wij willen dat het loopt, heb ik een persoonlijk medicijn gevonden dat mijn gemoedstoestand snel opkrikt : de natuur ! De groene uitgestrektheid, de dieren, … Helaas bivakkeren de ‘big Five’ niet rond ons huisje, maar ik laat me daardoor niet uit het veld slaan. Onder het motto ‘wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd’ houd ik een lijstje bij van al mijn dierbare ontmoetingen : het varken dat we met 80 km/ u bijna zijn op gebotst, de honden die gek van de vlooien en de schurft op hun rug van de heuvel afglijden, de koeien waar ik op weg naar het kantoortje langs moet slalommen, de padden waar ik in het donker op mijn slippers van de latrine naar het huisje bijna over uitglijd, de vliegen die het gaas voor het open raam zwart doen zien, de kippen die in de community rustig op haar eieren zit te broeden, de vissen die bij café fricandelle in alle soorten en maten op tafel verschijnen, de muggen die met bijbehorende nachtelijke onrust al een paar keer mijn klamboe zijn binnen geslopen, de krekels die elke avond weer een fantastisch concert weggeven, de muis die op mysterieuze wijze onthoofd onder de buro in het kantoortje lag, de grote sprinkhanen die al 2 keer frontaal in mijn gezicht gevlogen zijn, …

Soms voel ik ook hoe ver weg ik hier zit van mijn familie en vrienden. Soms heb ik de neiging om iedereen te bellen. Soms vraag ik mij af in hoeverre het realistisch is dat ik op tijd kan ingelicht worden over iets wat thuis gebeurd en in hoeverre het realistisch is om, met veel geld, de vliegtuigtickets met een versnelde procedure langs de afrikaanse bureaucratie te loodsen … Maar dan vraag ik mij ook af : voor wie zou ik zoiets doen ? Waar trek ik de grens ? Sommige gebeurtenissen mis ik wel, maar doen geen pijn. Soms is het vervelend om op sommige momenten niet voor iemand klaar te kunnen staan. Ik besef soms dat mijn vertrek niet alleen invloed heeft op mezelf, maar ook op mijn omgeving …

Omdat we hier op elkaar zijn aangewezen, vorm je in een korte tijd een heel hechte groep. Je woont, slaapt, eet, deelt de latrine met elkaar en bijna 24 uur per dag ben je in een straal van maximum 100 meter van elkaar verwijderd. Dat maakt dit leventje hier echt wel tot een uitdaging. Het is belangrijk dat er een positieve sfeer is en dus doe je je best om iedereen als vrienden te zien, ondanks de verschillen in persoonlijkheid en cultuur die bij vermoeidheid en stress onvermijdelijk aan de oppervlakte komen. Iedereen gedraagt zich anders. De ene zoekt stilte, de andere juist gezelschap. Misschien zit ik er tussenin … Wanneer je 24 uur op elkaars lip zit, is het juist een kunst om elkaar ruimte te geven. Letterlijk en figuurlijk ...

xx, ik